عفونت ناشی از کرونا ویروس جدید در ماه دسامبر 2019 برای اولین بار در ووهان چین واقع در استان هوبی مشاهده شد. سازمان جهانی بهداشت در ژانویه 2020 شیوع آن را یک شرایط سلامتی بحرانی بین المللی اعلام کرد. کرونا ویروس جدید، پس از ویروس های سارس و مرس، سومین پاندمی ناشی از کرونا ویروس ها که ایجاد وحشت جهانی کرده، می باشد. پاندمی ها رخداد هایی صرفا پزشکی نبوده، و اشخاص و جامعه را در سطوح مختلفی تحت تاثیر قرار می دهند و باعث اختلال در جامعه می شوند. نگاهی به تصمیمات اتخاذ شده در ستاد ملی مبارزه با کرونا و مصوبات دولت، نشان می‌دهد تمرکز اصلی سیاستگذاران در جامعه‌ درگیر با کرونا، بر حوزه سلامت و اقتصاد کشور متمرکز شده است. در این میان به تأثیر وضعیت رخ داده بر مهم‌ترین نهاد جامعه ایرانی یعنی خانواده و چالش‌های پیش ‌روی آن به‌واسطه بحران شکل گرفته (فارغ از اینکه متأثر از عوامل اقتصادی است یا خیر) کمتر پرداخته شده است. واقعیت این است که نهاد خانواده به‌عنوان نهادی قدرتمند و قابل اتکا این توانایی را دارد که با مدیریت صحیح رفتارها، در حل این بحران در کنار نظام سلامت ایفای نقش نماید؛ با این‌ حال لازمه موفقیت نهاد خانواده به‌ویژه با توجه به امکان طولانی شدن روند مواجهه با کرونا و فرسایشی شدن توصیه‌های خانه‌محوری، توانمندسازی آن در حوزه‌های روان‌شناختی و اجتماعی در کنار تقویت مراقبت‌های سلامت‌محور و حمایت‌های اقتصادی است.

با گذشت بیش از 2 سال از همه گیری کرونا همچنان مشکلات نهاد خانواده در مواجهه و سازگاری با ابعاد مختلف این بیماری وجود دارد. شناسایی چالش ها، نحوه برخورد و مواجهه با آنان و ارائه راهکارهای عملی جهت حل این مشکلات می تواند فرصتی مناسب جهت تغییرات برنامه های سیاست گذاری کشور در زمینه های اقتصاد، آموزش، سلامت و سایر ابعاد اجتماعی در دوران پسا کرونا باشد